جامعه کهنه

رضا بعد از 5 سال امده بود ایران که به خانواده اش سری بزند. به همراه دخترش و همسرش. سری هم به من زد. موهاش کمتر شده بود اما بیش و کم لاغرتر از قبل شده بود. از این در و آن در حرف زدیم و از اینکه چرا مهاجرت کرده است به کانادا. من گفتم حوصله جاهای سرد را ندارم. جای سر به من نمی سازد. رضا به نظرم هیچ وقت از ان ادمهایی نمی آمد که مهاجرت کند. یعنی احتمال مهاجرت برای من بیشتر بود تا رضا. تفاوت در این بود که من همیشه دست به عصا تر بودم و این همکلاسی و دوست قدیمی من سعی می کرد چیزهای جدید را امتحان کند. یک چیزی در مورد مهاجرت در کتابی خواندم و در ان فرایندی را تصویر کرده بود. در ابتدا ذهنیت یک توریست را داری. همه چیز زیباست. بعد از ان اما کم کم افسرده می شوی و بعد کمی جا می افتی و آخر سر می فهمی که آسمان همه جا همین رنگ است. من که نرفتم اما اینجور نوشته بود. هر چه بیشتر شرایط اقتصادی و چشم انداز آینده نامشخص تر می شود تعداد مهاجرت ها افزایش می یابد. در خط مشی گذاری می گویند: آدم ها با پاهایشان رای می دهند اما چیزی که من از ادبیات یاد گرفتم این است: قلب آدم هم پر دارد. گاهی جسمش اینجا اما قلبش پریده و رفته. جامعه کهنه ...

نزدیک پاییز اضطراب من افزایش پیدا میکند و تقریبا زود هم عصبانی می شوم، حساس و بی حوصله هم می شوم. امروز یک روز معمولی بود بدون دستاورد خاصی، کمی با دلتنگی و کمی هم با شنیدن آهنگ و درس خواندن. روز معمولی کسل کننده همراه با دلتنگی که منشا آن گرچه مشخص است اما درمانش گذر عمر است.

جامعه کهنه ...

چند روزی کمر درد داشتم و باشگاه نمی‌رفتم امروز بعد از مدت‌ها رفتم باشگاه و بعد هم استخر. خیلی خوب بود و آرامش‌بخش. چندتایی از دانشجویان سابق را هم دیدم و احوال پرسی کردیم . سر کار می‌رفتند و سر و سامان گرفته بودند که به قول خودشان بد هم نبود. تا رسیدم خانه شش عصر بود که هوس کردم پیتزا بخورم و رفتم تا هایپر استار. قیمت یک پیتزا از کباب بیشتر است. عجیب نیست ؟ فردا هم که باید بروم آرایشگاه. از آن روزها می‌شود که همین یک قلم کار انرژی‌‌ام را تا پایان روز می‌گیرد. جامعه کهنه ...